Van Oost naar West

¡Compañeras y compañeros, bienvenidos, bienvenidas!
zo worden we nu al enkele dagen steeds hartelijk welkom geheten door onze gastheren. Ze willen uitdrukkelijk zowel de mannen en de vrouwen verwelkomen omdat in Guatemala er nog veel ongelijkheid is ten nadele van de vrouwen. Ge-engageerde mensen maken er hier een punt van om daarom steeds vrouwen en mannen aan te spreken. In het Spaans kan je immers door het mannelijk meervoud te gebruiken ook meteen mannen en vrouwen aanduiden maar hier dus niet. En bovendien bestaat onze groep uit een meerderheid van vrouwen, wat voor hen erg speciaal is.
En zo is het ook in het schooltje van Esquipulas, opgericht door de vakbond van de gemeente-arbeiders, 3 jaar geleden. Een jonge directrice, een felle voorzitster van de ouderraad in een met sponsoring van de bank geschilderd gebouwtje ontvangen ons. Via de CGTG waren nieuwe schoolboeken aangekocht en die worden nu plechtig overhandigd. Op de middag ontmoeten we enkele syndicaten van de verkopers rond de grote basiliek van Esquipulas. Je kan je deze kerk en de straatjes errond voorstellen als een Guatemalteeks Scherpenheuvel. Met dus evenveel kitsch. Maar de vakbondsmensen waren heel authentiek, enthousiast over de kracht van hun samen vechten voor hun rechten. Hun grootste vijand op dit moment is de burgemeester die hen liever weg heeft uit het straatbeeld en dit met alle middelen, gaande van verhogen van de huur van de staanplaatsen tot onmogelijke bedragen tot bedreigingen met gewapende mannen toe.
Maar ze laten zich niet doen.
En dan weer onze busjes die ondertussen al wat sporen vertonen van de uren die wij erin sleten, in op naar Guatemala City voor 1 overnachting.
Pepe Pinzón neemt voor enkele dagen afscheid van ons, hij blijft in Guate City terwijl wij naar het Westen trekken om de MTC (movimiento de trabajadores campesinos) en hun werk te gaan bezoeken.
Onderweg doen we een plas- en benenstrekpauze en komen terecht in een park met een natuurreservaat waar een doopviering van de evangelische kerk aan de gang is. Enkele volwassen indigenavrouwen (autochtone vrouwen) werden in het water ondergedompeld, terwijl een bandje met een gigantische versterking muziek door de luidsprekers jaagt.
Onze volgende stop is Quetzaltenango, een oude koloniale stad waar we in een sjiek restaurant ontvangen worden door Walter, voorzitter van de MTC en zijn mooi gezin. Effe kort de tijd om den toerist uit te hangen, de eerste cadeautjes voor het thuisfront werden gekocht. Rond 19u komen we aan in hotel Miral Valle. Hier zitten we heel goed.
Bij enkele onder ons beginnnen de eetgewoontes en ook wel het gebrek aan beweging parten te spelen op het vlak van de darmhuishouding. Maar we redden ons met fruit, yoghourt, immodium en water uit flessen.
Zaterdagavond staat het avondmaal met de bisschop van San Marcos op het programma. Een heel innemende man die zich zeer kritisch durft uit te laten over de toestand in zijn land maar ook over de fouten die de kerk beging. De volgende dagen zullen we met onze eigen ogen zien hoe in deze streek van de fincas de kerk een motor kan zijn om de rechten op grondbezit, op werk, op een eerlijk loon aan te kaarten.
Zondagmorgen begint onze bijeenkomst met de medewerkers van de MTC met een bezinning gebaseerd op hun Maya-rituelen. Het verhoogt onze samenhorigheid. En dan worden we toch wel wat overladen met alle info over de voorgeschiedenis, de werking en de structuur van het MTC. Enfin, het zal ons allemaal de volgende dagen wel wat duidelijker worden, als we de arbeiders in de fincas zelf gaan ontmoeten. Deze keer verwennen de gastheren ons met een geweven vestje van hun vrouwengroep in de Altiplano (hooggelegen mijnstreek). Kort langs het hotel en dan op naar de misviering in een dorp zo groot als Holsbeek: de kerk zit vol met jonge gezinnen, grootvaders en grootmoeders, pubers. Marimbamuziek maakt zelfs het "heer ontferm u over ons" tot een vreugdezang alsof er geen zonden bestaan.
Is het nu door de hoogte (we zitten op 2300 meter) of door de toch wel korte nachten en vermoeiende dagen, maar enkelen onder ons zijn toch wel wat uitgeput. Daarom besluiten we om snel iets te eten aan de eetkraamjes op de Plaza Mayor zodat we tijd hebben om op tijd naar bed te gaan, in de lobby van het hotel nog wat moppen te tappen of de blog te schrijven!

Hoe druk we het ook hebben, onze gedachten dwalen regelmatig af naar het thuisfront.... Maar omgekeerd zal dat zeker ook het geval zijn. Jullie zijn nu weer wat bij met ons verhaal.
Tot blogs met ons verhaal van de koffieplantages, van Hilda, van de weverij...

Ann