Indigena-land

Na een trip van dik 7 uur rijden, bereikten we dinsdagavond Coban. Deze stad met ongeveer 22000 inwoners, ademt een andere sfeer uit dan de hoofdstad. Grootste verschil is wellicht dat deze stad bewoond wordt door indigenas, de afstammelingen van de oorspronkelijke bevolking van Guatemala. De mensen zijn klein en gedrongen, de vrouwen vaak in kleurrijke traditionele klederdracht. Woensdagmorgen zetten we koers naar San Cristobal, meer bepaald naar de finca Chilley. Daar wonen 130 gezinnen van finceros, arbeiders van de koffieplantage, op een heuvelrug. Iets meer dan vijf jaar geleden probeerden enkele arbeiders zich te organiseren om zo tegenmacht op te bouwen ten overstaan van hun werkgever. Ze werden alle 28 ontslagen. De CGTG ondersteunde hen in hun juridische strijd en de rechtbank gaf hen gelijk. Ze moesten terug in dienst genomen worden en de werkgever diende het gederfde loon te vergoeden. De uitvoering van dit alles laat echter op zich wachten. Ondertussen hielp CGTG de families aan koffieplanten en meststoffen. Tegelijk financierde ze vorminsprogramma´s. De vrouwen leerden kippen kweken voor de eieren en de mannen leerden vissen. Tijdens ons bezoek overhandigen we diplomas voor de gevolgde opleidingen. Het ganse dorp viert feest; jong en oud, groot maar vooral klein. De mensen zijn blij en vereerd met ons bezoek. De warmte van de mensen maakt op ons een diepe indruk. Na de lunch in het dorp - een pikante soep en kalkoen met tamales - gaat het richting San Pedro. Daar wachten 250 straatverkopers ons op. Ze getuigen over hun harde leven, van ´s morgens vroeg tot laat in de nacht in de weer om werk en huishouden te combineren. Ze vertellen over hun droom op een beter leven voor hun kinderen en dat ze alles over hebben voor de realisatie daarvan. De sprekers beklemtonen meermaals het belang van zich (syndicaal) te organiseren De onderwijzers van het Telesecundario vertellen ons ´s avonds dat ze met heel beperkte middelen onderwijs gaan geven aan de indigenas in de afgelegen dorpen. Deze zeer gedreven jonge bende is vaak een ganse week van huis. Hun manier van werken maakt dat ze niet alleen de individuen laten ontwikkelen, maar ook hun families, het dorp en zo gans Guatemala. Ze klagen dat de overheid hen te weinig werkmiddelen ter beschikking stelt. Vijfennegentig procent van de klasjes heeft onvoldoende handboeken voor alle leerlingen. De overheid werkt met jaarlijks te vernieuwen contracten. Jobzekerheid is er niet. Ook zij organiseren zich in een vakbond om samen op te komen voor hun belangen. Het heeft er alle schijn van dat de overheid niet echt wakker ligt van de alfabetisatie en educatie van de indigenas. De groep is zeer geïnteresseerd en stelt heel wat vragen. De eerste ongemakjes aan maagjes en darmpjes duiken op. Hopelijk herstelt alles vlot. Wij vliegen er alleszins weer in! Hasta la proxima!